Είναι φανερό ότι τα προβλήματα του παίκτη ήταν 3 ειδών: - Στη διαχείριση της διακύμανσης. - Στη διαχείριση της επιτυχίας / αποτυχίας - Στην διαχείριση τάσεων εθισμού. Αυτά δείχνουν ότι η δύναμη θελήσεως και η ικανότητα ελέγχου των παρορμήσεων μας (πχ. να συγκρατηθείς και να μη συμπεριφερθείς άσχημα στους συνανρθώπους σου και στους συμπαίκτες επειδή έχασες) είναι από τις σημαντικότερες ικανότητες στη ζωή γενικώς. Τα post του fileasfog αποδυκνύουν ακριβώς αυτό, ότι ο έλεγχος είναι σημαντικός. Βέβαια πρέπει να τονίσουμε ότι το poker όταν παίζεται για "σημαντικά" χρήματα είναι παιχνίδι που βάζει σε δοκίμασια τον άνθρωπο και απαιτεί ικανότητα αυτοελέγχου, θέλησης και υπομονής. Ίσως αυτή να είναι και περίπου ισοδύναμη σε σημασία με την τεχνική ικανότητα (Ανάλογα θέματα πραγματεύεται ο Barry Greenstein στο Ace On the River.) Τώρα να αναφέρω κάτι για τα περί ηθικής χροιάς του poker. Εν τάχυ λέω ότι είναι αλήθεια ότι ο κερδοφόρος παίκτης αφαιρεί χρήματα από τους συμπαίκτες / συνανθρώπους του που είναι λιγότερο ικανοί από εκείνον και αυτό, μπορεί να θεωρηθεί ανήθικο. Το θέμα είναι ότι το ίδιο γίνεται σε πάρα πολλές ηθικές και αναγνωρισμένες από την κοινωνία δραστηριότητες χωρίς κανείς να έχει τύψεις πχ. - Σε οποιαδήποτε είδους αγορα (εμπόριο, υπηρεσίες, χρηματιστήριο κτλ), σε συμφωνίες όπου κάποιος πουλάει ακριβά και ο άλλος αγοράζει φθηνά. - Σε ζητήματα εξέλιξης και καρρίερας. Μάλιστα, θα υποστηρίξω ότι ένα παιχνίδι poker χωρίς cheating (όπως είναι τα περισσότερα) είναι δικαιότερο των παραπάνω διαδικασιών καθότι τα αποτελέσματα εξαρτώνται μόνο από την ικανότητα και από την τύχη και όχι: από το κεφάλαιο (εδώ η εξάρτηση δεν είναι μηδενική αλλά είναι πολύ μικρότερη στο poker), από τις γνωριμίες και τις οικ. καταβολές. Οπότε καταλήγουμε στο εξής: το να είσαι επαγγελματίας παίκτης μπορεί να είναι ανήθικο, αλλά όχι περισσότερο από τις περισσότερες "κοινωνικά αποδεκτές" δραστηριότητες.