Μήπως χρειάζομαι poker coach? Γιατί δεν είμαι καλός και από μόνος μου? Ποιός πρέπει να είναι τελικά αυτός που θα αποδεχθώ ότι είναι πολύ καλύτερος από εμένα και "μπορεί" να με προπονήσει. Εδώ θα ήθελα να παραθέσω την προσωπική μου εμπειρία όσον αφορά αυτό το θέμα. Καταρχάς ας δούμε ποιός μπορεί να είναι ο poker coach. Για μένα μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε έχει γνώση για το θέμα poker και δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να είναι ο κορυφαίος pro που θα τον πληρώνω 56.500€ την ώρα. Πριν πέσετε να με φάτε να εξηγήσω τι θέλω να πω. Ο κάθε άνθρωπος ο οποίος είναι καλός στο poker και κάθεται να δει το παιχνίδι σου από τη σκοπία του coach και να το κρίνει έχει να σου προσφέρει πράγματα. Εδώ μπαίνει στο παιχνίδι η δική σου ευθύνη ως "μαθητή" που ανάλογα με το ποιός είναι ο δάσκαλός σου πρέπει να μπορείς να κρίνεις σοβαρά τι σου λέει και να κρατήσεις αυτό που έχει να σου προσφέρει και αυτό που πρέπει να κρατήσεις. Δύο παραδειγματα για να στηρίξω τα παραπάνω. Εδώ και κάποιους μήνες "μύησα" ένα πολύ καλό μου φίλο στο θέμα poker.(σημείωση για το συγγραφέα του άρθρου - τον QuasarAA λεω) Πολύ σοβαρό παιδί, ασχολήθηκε αρκετά, διάβασε πολλά βιβλία, έπαιξε και έφτασε σε ένα αρκετά καλό επίπεδο(για το χρόνο που διέθεσε πάντα). Το ενδιαφέρον είναι ότι όσα του προσέφερα εγώ, άλλα τόσα έλαβα και από αυτή την ιστορία. Όποτεδήποτε παίζουμε μαζί(όχι ενάντια ο ένας στον άλλο) κερδίζω πράγματα. Μόνο και μόνο επειδή με ρωτάει, επειδή με παρακολουθεί και επειδή σχολιάζει. Με βλέπει "απ'έξω". Είναι κάτι που μόνος μου δεν μπορώ να το κάνω τόσο καλά. Με φέρνει σε ένα σημείο που κάθε επιλογή που έχω να κάνω ή την κάνω συνειδητά αφού πρέπει να του επιχειρηματολογήσω, ή όντως κάνω λάθος. Εδώ έρχεται όμως η δική μου ευθύνη. Δεν κάθομαι να προσπαθήσω να του αποδείξω γιατί ένα παίξιμο είναι σωστό όταν ξέρω ότι δεν είναι. Δεν προσπαθώ να βρω λόγους για να στηρίξω μία απόφαση που έκανα μηχανικά (λάθος ή σωστή) μόνο και μόνο για να μην παραδεχτώ (στον εαυτό μου πρώτα απ'όλα) ότι δεν έπαιξα καλά. Τι ποιό σημαντικό από το να με μαζέψει και να με σοβαρέψει όταν πηγαίνοντας καλά σε τουρνουά ακούω από δίπλα μου τη φράση: "Οκ ρε μ*λ*κ* αλλά μήπως έρχεις αρχίσει να παραβαράς τον κόσμο στο κεφάλι με τις μάρκες σου... Τους βλέπω να ετοιμάζονται να στις πάρουν." Από την άλλη πλευρά πάλι όταν έχεις κάποιον με πολύ πιό μεγάλη εμπειρία και επιτυχία να παρακολουθεί το παιχνίδι σου αρχίζεις να βλέπεις νέους ορίζοντες. Εντάξει στα τουρνουά καλά τα πηγαίναμε, με το cash όμως τι γίνεται; Προσπαθώντας μόνος μου, διαβάζοντας και παίζοντας το μόνο που κατάφερνα παίζοντας σε cashtables ήτανε να χάνω ένα ποσοστό (γιατί να μην το πώ, κάποιες φορές και άνω του 100% ) από τα κέρδη στα τουρνουά. Και ξαφνικά μια μέρα βλέπω να παίζει cash ένας σαφώς ανώτερος απο εμένα παίχτης. Παρακολουθώ, πιάνω κάποια πράγματα... Για τα υπόλοιπα ρωτάω. Συζητάμε τις επόμενες μέρες. Δέχομαι συμβουλές, παρακολουθεί και σχολιάζει το παιχνίδι μου. Μου λέει να γίνω πιό tight και πιό aggressive. Βλέπω ότι δουλεύει. Μετά πιστεύω ότι δουλέυει κυρίως το aggression. Οπότε γίνομαι (εν γνώση μου όμως) λίγο πιό loose και λίγο πιο aggressive... Μπά, δεν αποδίδει... Πάμε πάλι από την αρχή. Παιχνίδι, συζήτηση, σχολιασμός, συμβουλές. Πλέον δεν υπάρχει τόσο πολύ συναίσθημα. Χάνω pots αλλά δε με απασχολεί αφού τα έχω παίξει καλά, κερδίζω pots και το θεωρώ αναμενόμενο. Αποκτώ πολύ περισσότερη γνώση από κάθε χέρι. Όπου πιστεύω ότι δεν το έχω ή ότι θα ήθελα μια ακόμα άποψη το συζητάω, και πάνω από όλα ακούω και είμαι ανοιχτός σε κριτική. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι αν τοποθετήσουμε κάποιον στη θέση του coach μας πρέπει να είμαστε διατεθιμένοι να τον αποδεχθούμε κι'όλας. Δε θεωρώ ότι ο coach πρέπει να είναι ο καλύτερος παίχτης του κόσμου αρκεί να ξέρουμε λίγο ως πολύ ποιός είναι και γιατί μας λέει αυτά που μας λέει. Το αν εμείς θα γίνουμε καλύτεροι εξαρτάται και από εμάς αλλά και από τον coach μας. Αν όμως εμείς δεν είμαστε έτοιμοι για κάτι τέτοιο, όσο καλός και ας είναι ο coach δεν μπορούμε να πάμε μπροστά. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο MannerBoy για ένα πολύ όμορφο άρθρο (και όχι μόνο)